dilluns, d’octubre 27, 2008

Facebook













Todo el mundo está en facebook… ¿por qué?
Yo también estoy en facebook. El trabajo prácticamente me obliga a ello.
La gente es reacia a dar sus datos cuando le hacen una entrevista, sin embargo los dan así, a la ligera, para participar en una de las acciones de las que hay en el portal… ¿Cuál es tu ciudad favorita?,el juego de los piratas, hazte fan de tal o cual… para participar, el administrador podrá coger datos de tu perfil y utilizar las fotos que subas para el correcto funcionamiento de la aplicación.
¿?¿?¿? ¿qué? Que quieres que te diga… últimamente han dicho que hay empresas que miran en el facebook, para indagar sobre la persona en cuestión y si será un buen candidato para ocupar un lugar de trabajo en esa empresa.


“No, pero mola, porque puedes encontrar amigos con los que has perdido el contacto hace tiempo… “ será lo único bueno, aunque en realidad lo que pienso es:
Si has perdido el contacto, y era un amigo… no sería tan, tan amigo, o no has querido mantener el contacto. Ponerme a buscar gente con la que iba a clase a EGB, me parece chafarderío. Al final te salen conocidos por todos los sitios, pero de tener a alguien como amigo en facebook, y decir que es amigo... es un poco para echarse a reír.

3 Comments:

Blogger R y Mc said...

Ah... amigo J. Sabes que trabajo en una empresa que se dedica, fundamentalmente (al menos mi dpto.) al desarrollo de comunidades profesionales. Eso implica que debo o debería saber mucho sobre Facebook. Pues no he entrado jamás y nunca lo haré. En primer lugar porque llevo encima un exceso de información y de estímulos on-line tan grande, que las fuentes me salen por las orejas.

Imagino que ahora mismo Facebook puedes ser un juego tan divertido como lo han sido los Blogs o los foros durante años y como lo son las comunidades actuales (cada vez hay más), pero personalmente no me gustan. No las uso y no creo en su efectividad para ciertas cosas. Sí que parece un lugar interesante para subir tus chorradas y compartirlas y creer que realmente estás comunicado y tienes muchos amigos. Luego ya sabes lo que pasa: te cruzas con ellos y ni te atreves a saludarlos.

En definitiva, mucho Facebook por todas partes. ¿Y? Me encanta la gente que forma parte de todas las comunidades habidas y por haber. Y me gustan más todavía las empresas que deciden tener un canal propio en YouTube, otro en Flickr, etc, etc, etc, sólo porque les han hecho creer que si no están presentes en TODAS partes, están OUT. Aunque se dediquen al cultivo de la patata. Dios mío... Dales herramientas y verás. Eso es la web 2.0, en realidad.

I hate it all.

R.

8:33 a. m.  
Anonymous Anònim said...

Ni falta fa que ho diguis. Imagina't que un antic company de la Llotja tingués un Facebook i acabés contactant amb tu... quin mal viure. Per sort n'hi ha suficient amb oblidar-te d'ell com si no hagués existit mai... millor esborrar els fantasmes del passat. Per cert, un d'aquests companys està a punt de tenir un fill. Li hagués agradat que el coneixessis, però ja ha dessistit de tornar a parlar amb tu. Que sigueu molt feliços, de part seva.

10:42 a. m.  
Blogger jetsan said...

D'un que era amic, no t'oblides.
He intentat seguir el que feia aquest amic, desde l'anonimat. Tenia un wordpress que va deixar d'estar actiu i l'havia buscat a facebook sense éxit... o no hi ha foto, o hi han molts que es diuen com ell.
La vida et porta per camins diferents i que no comparteixes, les relacions s'acaben esvaint.
M'alegro molt per la seva paternitat. De fet jo estic a punt de ser pare també. Ja veus.. vides diferents que s'aturen a les mateixes estacions.
Una abraçada pel meu amic. Estigui on estigui.

4:01 a. m.  

Publica un comentari a l'entrada

<< Home